ΜΑΓΕΙΑ
Όλοι έχουν ανάγκη από λίγη μαγεία στη ζωή τους. Τους κάνει να ξεφεύγουν. Να ξεχνούν τα προβλήματα τους. Να περιπλανιούνται σε κόσμους που όμοιους τους μόνο στο σινεμά και στα όνειρα που έπλαθαν με τα μάτια της φαντασίας τους ως τότε είχαν δει.
Και οι μάγοι; Υπάρχουν στα αλήθεια; Είναι έμφυτο χάρισμα ή ένα καλοστημένο τέχνασμα για να ξεγελά τους ευκολόπιστους ή αυτούς που τέλος πάντων έχουν ανάγκη να πειστούν;
Από μικρό παιδί λάτρευα τη μαγεία. Αν με άκουγε κάποιος θα βιαζόταν σίγουρα να μου πει ότι όλα τα παιδάκια εντυπωσιάζονται από τα κόλπα των ταχυδακτυλουργών. Μονάχα που για εμένα ήταν κάτι παραπάνω. Βλέπεις εγώ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, την όλη ιστορία τη ζούσα από μέσα, από τη πίσω μεριά της σκηνής.
Η μαγεία ήταν αυτή που έφερνε το ψωμί στο σπίτι μας. Ο πατέρας μου ήταν για άλλους μάγος, για άλλους ταχυδακτυλουργός και για κάποιους πικρόχολους τσαρλατάνος. Ασχέτως όμως με τη γνώμη που είχαν για το ταλέντο του, όλοι έκοβαν εισιτήρια για να δουν τη παράσταση του, είτε γιατί πραγματικά ήθελαν, είτε για να έχουν συγκεκριμένα πράγματα να πουν, όταν αργότερα θα ερχόταν η ώρα να τον επικρίνουν.
Η δουλειά της μητέρας μου δε διέφερε πολύ. Ακολουθούσε το πατέρα μου και σε μια σκηνή ειδικά διαμορφωμένη, ώστε να προκαλεί ατμόσφαιρα και μυσταγωγία, έλεγε τα χαρτιά το καφέ το γιαούρτι και οτιδήποτε άλλο μπορεί να ζητούσε, η εκάστοτε πελάτισσα ή πελάτης. Μα φυσικά και την επισκέπτονταν και άντρες και αν θέλετε και τη γνώμη μου ήταν πολύ χειρότεροι από τις γυναίκες.
Εκείνες τουλάχιστον ερχόντουσαν φανερά. Συνήθως τις έσπρωχνε στις μαντείες η ανασφάλεια για το σπίτι τους ή τον άντρα που αγαπούσαν. Οι άντρες στα φανερά κατέκριναν τους γονείς μου και στα κρυφά ερχόντουσαν, με μόνο σκοπό να μάθουν, πως θα αποκτήσουν όλο και περισσότερο χρήμα. Κάποιοι ήταν τόσο πρόστυχοι που ερχόντουσαν μόνο και μόνο για να βρουν την ευκαιρία να κολλήσουν στη μητέρα.
Ήταν τόσο όμορφη. Το πρόσωπο της ήταν αληθινά εξωτικό και ο τρόπος που το τόνιζε με το μακιγιάζ την έκανε να μοιάζει με ένα μικρό θαύμα, φερμένο από τόπους μακρινούς.
Όχι κανένας από τους δύο δεν είχε υπερφυσικές δυνάμεις. Ίσως να είχαν πιο ανεπτυγμένο το λέγειν, τη πειθώ και τη παρατηρητικότητα. Καταλυτικό ρόλο πάντως έπαιζε και η εμφάνιση τους. Ήταν και οι δύο πάρα πολύ όμορφοι και με το ανάλογο ντύσιμο, μακιγιάζ και ατμόσφαιρα μετατρέπονταν σε αληθινούς λαοπλάνους.
Δεν ήταν κακοί άνθρωποι. Άνεργοι ηθοποιοί μοναχά, που προσπαθούσαν με τον τρόπο αυτό να ζήσουν την οικογένεια τους.
Δεν εκμεταλλεύονταν κανένα. Παρήγαν έργο και αμείβονταν για αυτό. Ο πατέρας με τα ονειρικά κόλπα του, ταξίδευε τους θεατές στα πιο μυστήρια μονοπάτια της φαντασίας τους. Η μητέρα με τη σειρά της τους χάριζε τη πολυπόθητη ελπίδα που θα τους έδινε τη δύναμη να προχωρήσουν.
Έτσι γυρίζαμε από μέρος σε μέρος και δίναμε παραστάσεις και ελπίδες, ενώ τα χρόνια περνούσαν και εγώ μεγάλωνα. Οι δικοί μου επέμεναν να σπουδάσω ή να μάθω κάποια τέχνη, μα εμένα η τέχνη που θα με βοηθούσε να κερδίσω τη ζωή μου, με είχε επιλέξει πριν προλάβω να την επιλέξω εγώ.
Σε ηλικία πέντε ετών με δική μου πρωτοβουλία εμφανίστηκα στο πρόγραμμα του πατέρα μου, χωρίς καν να το περιμένει και τον έβγαλα ασπροπρόσωπο. Όσο μεγάλωνα τόσο τελειοποιούμουν. Αυτός ήταν ο προορισμός μου και δεν μπορούσε τίποτα και κανείς να μου αλλάξει γνώμη.
Αυτή η δουλειά, αν μπορεί να χαρακτηρίσει κάποιος έτσι αυτό που κάναμε, με γέμιζε απόλυτα και είχα σκοπό να την αναπτύξω και να την τελειοποιήσω.
Για το λόγο αυτό αφιέρωνα πολύ χρόνο στη μελέτη βιβλίων ψυχολογίας, κοινωνιολογίας αλλά και υποκριτικής τέχνης. Αυτό που οι δικοί μου έκαναν σαν λύση ανάγκης εγώ σκόπευα να το ανάγω σε επιστήμη.
Η στιγμή που αποφάσισα να ανοίξω τα φτερά μου και να δουλέψω μόνος ήρθε σαν φυσικό επακόλουθο. Λάτρευα τους γονείς μου μα θεωρούσα τον τρόπο τους απαρχαιωμένο. Οι ίδιοι δεν ήθελαν να αλλάξουν το παραμικρό στο πρόγραμμα τους για χάρη του εκσυγχρονισμού.
Έλεγαν και ξανάλεγαν πως όπως πορεύθηκαν όλα τους τα χρόνια θα συνέχιζαν ως το τέλος της ζωής τους. Έτσι αφού κατάφερα ακολουθώντας τους να συγκεντρώσω το ποσό που θεωρούσα ότι χρειαζόμουν για το προσωπικό μου ξεκίνημα τους αποχαιρέτησα μετακομίζοντας στη πρωτεύουσα.
Οι μεγάλες δουλειές απαιτούν και το ανάλογο κλίμα και προβολή. Δεν μπορείς να θέλεις να δείξεις μεγάλος και τρανός και να γυρνάς σαν το γυρολόγο από χωριό σε χωριό. Νοίκιασα λοιπόν ένα ωραίο στούντιο σε ένα ήσυχο προάστιο και με την ανάλογη διακόσμηση το μετέτρεψα σε ένα χώρο που έμοιαζε να χε βγει από Χολυγουντιανή ταινία.
Δούλευα χρόνια πάνω σε αυτή την ιδέα και τώρα που επιτέλους κατάφερνα να τη πραγματοποιήσω ήθελα όλα να είναι αψεγάδιαστα. Ολόκληρος ο χώρος ήταν ένα τρικ, κάθε γωνιά κάθε φαινομενικά αθώο καθημερινό αντικείμενο έκρυβε και ένα μυστικό ικανό να συναρπάσει τους επισκέπτες του. Το μόνο που έμενε τώρα ήταν να γίνει γνωστό μα ούτε για αυτό ανησυχούσα.
Η εποχή μου έδινε όλα τα πλεονεκτήματα που δεν είχαν οι δικοί μου. Μια αληθινά ιδιαίτερη σελίδα στο ίντερνετ προώθηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα δεν προλάβαινα να κλείσω ραντεβού.
Για πρώτη φορά στη ζωή μου ήμουν αληθινά ευτυχισμένος. Είχα καταφέρει να πραγματοποιήσω τα όνειρα μου, δούλευα πάνω στο αντικείμενο που αγαπούσα, το χρήμα έρρεε άφθονο. Είχα τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα.
Θα είναι ψεύτης όποιος άντρας πει ότι νιώθει απόλυτα ολοκληρωμένος χωρίς τη παρουσία μιας γυναίκας στη ζωή του. Εξηγούμε, δεν αναφέρομαι στη θηλυκή παρουσία ως μέσο εκτόνωσης σεξουαλικής ανάγκης. Αυτό πια είναι το μόνο εύκολο. Αρκεί μία βόλτα σε ένα μπαρ και βρίσκεις μία σύντροφο της μιας βραδιάς πρόθυμη να σου ικανοποιήσει κάθε σεξουαλική ιδιοτροπία. Αναφέρομαι σε αυτή που θα είναι ο σύντροφος της ζωής σου.
Αν κάτι τέτοιο είναι γενικά δύσκολο για κάποιον που ασκεί το δικό μου επάγγελμα είναι ακόμα δυσκολότερο. Πρέπει όχι μόνο να βρεις αυτό που θες αλλά να βεβαιωθείς ότι είναι σε θέση να κατανοήσει, να μην κρίνει και να στηρίξει πράγματα τα οποία από πολλούς εύκολα θεωρούνται κατακριτέα παρότι ουκ ολίγες φορές τα χρησιμοποιούν. Εκτός των άλλων πριν ανοίξεις απόλυτα τη καρδιά σου εξηγώντας της τη τέχνη της «μαγείας» πρέπει να σαι 100% σίγουρος ότι αν κάτι πάει στραβά δεν θα διαρρεύσει τα τεχνάσματα και τις τεχνικές σου καταστρέφοντας σου ότι με κόπο τόσα χρόνια έχτιζες.
Ναι ξέρω ακούγεται σαν να ψάχνεις ψύλλους στα άχυρα μα είπαμε. Ζούμε στην εποχή της τεχνολογίας και των εύκολων θαυμάτων που όλα είναι πιθανά. Έτσι μία μέρα που ελάχιστα διέφερε από τις υπόλοιπες εκείνη έκανε την εμφάνιση της.
Ξεκίνησε να μου μιλά σε έναν από τους λογαριασμούς κοινωνικής δικτύωσης που διέθετα για τη προώθηση της δουλειάς μου. Αρχικά δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Αμέτρητες γυναίκες μου έστελναν μηνύματα θέλοντας να ζητήσουν πληροφορίες, συμβουλές. Ο καιρός περνούσε και η επικοινωνία μας είχε γίνει καθημερινή. Έπιασα τον εαυτό μου να μπαίνει πλέον στο ίντερνετ μόνο και μόνο για να διαβάσει τα μηνύματα της.
Χωρίς να το καταλάβω είχαμε ξεπεράσει τα τυπικά επαγγελματικά. Αυτή η γυναίκα διέφερε από τις άλλες. Είχε γνώσεις πάνω στο αντικείμενο αλλά και γενικά που γρήγορα μου κέντρισαν το ενδιαφέρον. Δεν ενδιαφερόταν για προσωπικές προβλέψεις, ερωτικής, οικονομικής ή οποιασδήποτε άλλης τέλος πάντων φύσεως. Ήθελε να μάθει τη τέχνη.
Αυτό σε συνδυασμό με το ότι τα όμορφα εξωτικά της μάτια που με κοίταζαν όλο μυστήριο από τη φωτογραφία προφίλ της μου θύμιζαν πολύ αυτά της μητέρας μου με ώθησαν στο να κάνω τη πρώτη κίνηση. Έτσι και αλλιώς χρειαζόμουν μία κοπέλα να μου κλείνει τα ραντεβού. Θα γλίτωνα χρόνο, ταλαιπωρία και θα προσέδιδα ακόμα μεγαλύτερη επισημότητα στις επικοινωνίες μου με το κοινό μου. Μια τέτοια δουλειά όμως δε μπορούσε να τη κάνει οποιαδήποτε γραμματέας. Χρειαζόμουν κάποια που να μπορούσε να εναρμονιστεί με το χώρο. Αναλογιζόμενος τώρα τη κατάσταση καταλαβαίνω πως το μόνο που χρειαζόμουν ήταν μία δικαιολογία για να τη βάλω στη ζωή μου.
Από τη πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι της ένιωσα πως αυτή η γυναίκα έπρεπε να βρίσκεται εδώ από τη πρώτη μέρα. Προσαρμόστηκε αμέσως σαν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της δουλειάς και της ζωής μου. Είχε έμφυτο ταλέντο. Ναι σίγουρα είχε αφού είχε καταφέρει να μαγέψει ακόμα και εμένα.
Βέβαια φρόντισα να χαλιναγωγήσω τον ενθουσιασμό μου έγκαιρα ώστε να μην παρασυρθώ και της αποκαλύψω ότι αυτό που ο απλός κόσμος θεωρεί μαγεία δεν είναι παρά ένας καλός συνδυασμός, τεχνασμάτων, ψυχολογίας, υποκριτικής, λέγειν και πειθούς. Αυτό θα το έκανα μετά από καιρό αν και εφόσον βεβαιωνόμουν ότι είχε έρθει για να μείνει στη δουλειά και τη ζωή μου.
Ήταν πολύ διακριτική ενώ όπως θεωρούσα αυτονόητο μιας και έδειχνε μια πολύ έξυπνη κοπέλα γνώριζε ότι δεν υπήρχε η «μαγεία» που πουλούσα στο κοινό μου, ουδέποτε με ρώτησε κάτι που θα με έφερνε σε δύσκολη θέση.
Τουναντίον μιλούσε συχνά για τη μαγεία με ενθουσιασμό κάνοντας μου τακτή επίδειξη γνώσεων θέλοντας προφανώς να μου δείξει πόσο σκληρά μελετά για να είναι όσο το δυνατόν καλύτερη στη δουλειά της. Τουλάχιστον έτσι πίστευα τότε.
Τη πρώτη φορά που κάναμε έρωτα όλα ήταν τόσο συναρπαστικά που κόντεψα να πιστέψω στη μαγεία και εγώ ο ίδιος. Μου φάνταζε αδιανόητο ένα ερωτικό σμίξιμο να μπορεί να χαρίσει τέτοια έκσταση και τέτοιο ξέσπασμα συναισθημάτων.
Ο καιρός περνούσε και ο μάγος μεταμορφωνόταν σε έρμαιο στα χέρια της μαθητευομένης του. Έπιανα τον εαυτό μου να κάνει πράγματα που κάποτε ορκιζόταν ότι δεν υπήρχε περίπτωση να κάνει ποτέ. Ανέκαθεν είχα τη πεποίθηση ότι μέσα από τη δουλειά μου ήθελα να χαρίζω ελπίδα και διασκέδαση και ως αντάλλαγμα να βγάζω τα προς το ζην μου όπως κάνει ο οποιοσδήποτε βιοπαλαιστής.
Αυτούς που εκμεταλλευόντουσαν την ανάγκη των συνανθρώπων τους για ελπίδα πουλώντας τους δήθεν ξόρκια, φίλτρα και μαντζούνια για να τους απομυζούν οικονομικά τους απεχθανόμουν. Τους θεωρούσα υπαίτιους για το ρατσισμό που δεχόταν ο κλάδος μου.
Όλες ατές οι ακλόνητες πεποιθήσεις σωριάστηκαν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα χωρίς καν να το καταλάβω από τη μία στιγμή στην άλλη.
Είχε τον τρόπο να με πείθει πως είχε δίκιο σε ότι και να πει. ¨όλα φάνταζαν αλλιώτικα όταν έβγαιναν από τα χείλη της και εγώ δεν μπορούσα, ούτε ήθελα να την απογοητεύσω.
Έτσι ξεκίνησα να πατώ μία -μία τις αρχές μου. Τόσο ο θαυμασμός της για το πρόσωπο μου που έδειχνε να μεγαλώνει όσο και η απότομη τεράστια αύξηση των εσόδων έκαμψαν και τις τελευταίες μου αναστολές.
Κάπως έτσι αφέθηκα σε ένα κυκεώνα γεγονότων που αν θέλω να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου με μετέτρεψε από έναν αγνό καλλιτέχνη σε ένα από αυτά τα αρπαχτικά που σιχαινόμουν. Τότε βέβαια ήμουν πολύ ερωτευμένος για να μπορέσω να το αντιληφθώ.
Είχα αφεθεί στην έκσταση του έρωτα σαν ανεξέλεγκτος έφηβος. Όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές τα προβλήματα εμφανίστηκαν από το πουθενά.
Έχοντας πια πειστεί για τα αισθήματα της και τα δικά μου θέλησα σιγά -σιγά να κάνω τη σχέση μας πιο επίσημη. Κάτι τέτοιο σύμφωνα με τα δικά μου πιστεύω τουλάχιστον απαιτούσε απόλυτη ειλικρίνεια. Έτσι προσπάθησα να της μιλήσω για όσα ως τότε της είχα κρύψει αν και ήμουν βέβαιος πως ήταν αδύνατο να μην είχε καταλάβει.
Πόσο λάθος είχα κάνει. Μέσα σε λίγα λεπτά είχε γίνει ένα ανθρώπινο ράκος και έκλαιγε με λυγμούς. Νόμιζε πως για κάποιο λόγο είχα πάψει πια να την εμπιστεύομαι και της έλεγα ότι της έλεγα μόνο και μόνο για να την απομακρύνω.
Έμεινα αληθινά άναυδος. Ξαφνικά ένας καινούργιος κόσμος άνοιγε μπροστά μου. Καινούργιος βέβαια μόνο για μένα καθώς αυτός προϋπήρχε από την αρχή. Εγώ ήμουν τυφλός και δεν τον έβλεπα. Ίσως πάλι και να μην ήθελα να τον δω. Αν αφεθείς στα χέρια του πάθους που επιτάσσει ο έρωτας τότε κλείνεις τα μάτια βουτάς από ψηλά και αφήνεσαι να σε πάει όπου θέλει. Ειδικά άμα είσαι και άμαθος. Βλέπεις την εμπειρία στον έρωτα δεν τη δίνει ούτε η ηλικία ούτε ο αριθμός των σεξουαλικών συντρόφων που έχεις μοιραστεί ένα κρεβάτι. Είναι μια ιστορία περίεργη, πολύπλοκη καμιά φορά και καταστροφική.
Πως ήταν δυνατό να πιστέψει κανείς ότι μια νέα όμορφη και μορφωμένη κοπέλα πίστευε σε μαντζούνια ξόρκια δαιμόνια και αερικά. Άρχισε να μου λέει κάτι ακαταλαβίστικα, για μια ομάδα που ήταν από πριν με γνωρίσει, ότι σε λίγο καιρό θα ήταν ιέρεια του σκότους και άλλα πολλά τέτοια ακαταλαβίστικα.
Η αλήθεια είναι ότι απογοητεύτηκα λίγο. Όταν αγαπάς εξιδανικεύεις το αντικείμενο της λατρείας σου και όταν αυτό αποδεικνύεται κατώτερο των περιστάσεων ε όσο να πεις δεν σου είναι και ευχάριστο.
Παρόλα αυτά δεν άντεχα στην ιδέα να τη χάσω έτσι όπως κάθε ερωτευμένος φρόντισα να βρω εύκολες δικαιολογίες. Ήταν αρκετά μικρή και αθώα. Εγώ ειδικά ήξερα από πρώτο χέρι τη τέχνη της πειθούς. Ποιος ξέρει με τι τεχνάσματα την είχαν πείσει ότι υπήρχε το υπερφυσικό και ότι ήταν σε θέση να της χαρίσει δυνάμεις.
Αυτοί οι άνθρωποι ήταν αυτοί που μισούσα περισσότερο. Οι τάχα μου δήθεν σατανιστές. Λες και υπήρχε θεός για να υπάρχει και διάολος. Εννοείται ότι δεν πιστεύω σε κανέναν από τους δύο. Αυτό θα έλειπε να πιστεύω εγώ έχοντας δει όσα έχω δει και ξέροντας όσα ξέρω από παιδί.
Ο λόγος που τους σιχαινόμουν ήταν ότι ασκούσαν τη τέχνη μου όχι από αγάπη και ανάγκη για τα προς το ζην αλλά από ανάγκη ικανοποίησης των προσωπικών τους βίτσιων και ανωμαλιών.
Βέβαια το πιθανότερο ήταν να χε μπλέξει με τίποτα πιτσιρικάδες της ηλικίας της που το έπαιζαν άρχοντες του δήθεν σκότους για να τραβήξουν προσοχή και να βγάλουν καμία γκόμενα.
Μου είπε ότι τώρα που έπεσαν οι μάσκες ήταν καιρός να τους γνωρίσω. Δέχτηκα με μισή καρδιά μόνο και μόνο για να βρω τον τρόπο να της αποδείξω ότι είναι απατεώνες.
Μέσα σε λίγες μέρες όλα είχαν κανονιστεί φτάσαμε σε ένα ερειπωμένο σπίτι λίγο πριν μπούμε φόρεσε ένα μαύρο χιτώνα και μου έδωσε να φορέσω έναν ίδιο και εγώ. Είχα αρχίσει να απορώ αν αυτή η γυναίκα άξιζε όλη αυτή τη διαδικασία.
Μπαίνοντας μέσα αναγνώρισα απευθείας στο χώρο τα σημάδια της τάσης εντυπωσιασμού του επισκέπτη. Πλήθος κεριών, ακαταλαβίστικα σύμβολα περίεργα υφάσματα πεντάλφες περίεργα αγάλματα και διακοσμητικά και στο κέντρο ένας βωμός.
Όσο περνούσε η ώρα ο εκνευρισμός μου εντεινόταν. Οι περισσότεροι ήταν στην ηλικία μου εκτός μίας πιτσιρίκας ντυμένης στα λευκά. Αυτή θα ήταν δε θα ήταν δεκαέξι.
Μας έδωσαν να πιούμε από ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Το πήρα με δυσαρέσκεια το μόνο που ήθελα ήταν να τελειώνουμε. Άρχισαν να λένε κάτι ακαταλαβίστικα που θύμιζαν ψαλμωδίες. Φάνταζαν τόσο γελοία στα μάτια μου όλα αυτά και το χειρότερο από όλα ήταν ο ενθουσιασμός και η αφοσίωση που έβλεπα στο πρόσωπο εκείνης που μέχρι εκείνη τη μέρα θεωρούσα ξεχωριστή.
Ξάφνου όλα άλλαξαν. Μία ζεστή ευφορία με κυρίεψε και όλα τα χρώματα γύρω μου έγιναν τόσο έντονα που έκαναν τα μάτια μου να πονέσουν. Η πιτσιρίκα άφησε το λευκό χιτώνα της να πέσει στο πάτωμα. Ξάφνου ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή το θέαμα μιας τόσο μικρής κοπέλας έφηβης σχεδόν μέσα σε ένα τέτοιο χώρο και με τέτοια αμφίεση μου προκαλούσε εκνευρισμό άρχισα να νιώθω ένα παράλογο ανεξήγητο πόθο.
Εκείνη το κατάλαβε και αντί να γίνει έξαλλη όπως θα έκανε κάθε ερωτευμένη γυναίκα χαμογέλασε ζεστά και με ενθάρρυνε λέγοντας μου να προχωρήσω στο θέλημα του δαίμονα.
Κάτι δε πήγαινε καλά είχα αρχίσει να βλέπω περίεργα πράγματα που ήξερα ότι ήταν πλασματικά και να ποθώ αυτό το σχεδόν παιδί σαν τρελός. Η τελευταία λογική σκέψη που έκανα ήταν ότι σίγουρα κάτι είχαν ρίξει στο κρασί μου. Από εκεί και πέρα ελάχιστα πράγματα θυμάμαι. Εικόνες που με έδειχναν να πρωταγωνιστώ σε κάποιο ομαδικό όργιο με άντρες και γυναίκες.
Ξύπνησα στο κρεβάτι του σπιτιού μου και για λίγα δευτερόλεπτα ήμουν σίγουρος πως όλα ήταν ένα κακό όνειρο. Τόσο τα σημάδια του κορμιού μου όσο και τα σημάδια και ο πόνος σε κάποια μέρη του σώματος δεν με άφησαν για πολύ ώρα στη πλάνη μου.
Θόλωσα και δάκρυα οργής και αηδίας πλημμύρισαν τα μάτια μου. Στη σκέψη του τι είχε συμβεί μου ερχόταν τρέλα. Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Η πρώτη μου σκέψη ήταν να καλέσω την αστυνομία μα να της πω τι. Ίσως μπορούσα με εξετάσεις να αποδείξω ότι δεν ήμουν υπαίτιος για τις πράξεις μου μα ψάχνοντας θα ανακάλυπταν τη δουλειά μου και τότε θα καταστρεφόταν όλη μου η ζωή και ότι με κόπο είχα χτίσει.
Τη πήρα τηλέφωνο μα το κινητό της ήταν κλειστό. Της άφησα μήνυμα αλλά δεν απάντησε ποτέ. Προσπάθησα και εγώ δεν ξέρω πόσες φορές ακόμα κατά τη διάρκεια της μέρας μα το τηλέφωνο της παρέμενε κλειστό. Πήγα από το σπίτι της. Όλα ήταν κλειδωμένα.
Ήμουν σε κατάσταση σοκ. Ακύρωσα όλα μου τα ραντεβού και κλειδαμπαρώθηκα σπίτι. Έχασα κάθε ενδιαφέρον και αίσθηση του χρόνου και του τόπου. Κάποια στιγμή δεν έχω ιδέα πόσος καιρός είχε περάσει χτύπησε το τηλέφωνο. Ρίχτηκα πάνω του σα τρελός.
Ήθελα να είναι εκείνη. Έπρεπε να είναι αν μη τι άλλο μου χρωστούσε μία εξήγηση γιατί μετά από όσα έγιναν οτιδήποτε άλλο υπήρχε μεταξύ μας είχε οριστικά τελειώσει. Βέβαια τα συναισθήματα δεν αλλάζουν από τη μία στιγμή στην άλλη αλλά η λογική επίτασσε να διακόψω κάθε σχέση μαζί της.
Αντί της βραχνής της φωνής στο τηλέφωνο με περίμενε ένας άντρας. Ρώτησε αν είμαι ο ίδιος αυτοπροσώπως. Βιάστηκα να ψελλίσω μία γρήγορη δικαιολογία για να τον ξεφορτωθώ.
Άφησε ένα περιπαικτικό γελάκι και μου είπε ότι είχε νέα από εκείνη. Το σταματημένο μου μυαλό ξάφνου ξύπνησε και κατάλαβα πως μιλούσα με έναν από αυτούς της ομάδας. Η έκρηξη έγινε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Έβριζα ακατάπαυστα χωρίς να μπορώ ακόμα και εγώ ο ίδιος να καταλάβω τι έλεγα ή έστω να τιθασεύσω κάπως την οργή και την απογοήτευση μου.
Αφού ξεφούσκωσα μου πε πως το βράδυ είχαμε συνάντηση. Τον έστειλα στο διάολο. Γέλασε και με ευχαρίστησε λέγοντας μου πως είναι ήδη εκεί και περιμένουν εμένα.
Είχα μπλέξει με ψυχοπαθείς. Αν υπήρχε τελικά όντως θεός μου έστειλε το πειρασμό στο πρόσωπο εκείνης της γυναίκας και επειδή υπέκυψα και καταπάτησα όλες τις αρχές μου τώρα τιμωρούμουν.
Έκλεισα το τηλέφωνο με τόση φόρα που κόντεψα να το σπάσω. Θεός δαίμονες και τρίχες κατσαρές. Με αυτά που έπαιρναν αυτοί λογικό ήταν να βλέπουν διάφορα. Εδώ η ουσία που μου έριξαν στο κρασί με μετέτρεψε σε ένα ζώο με άγρια ένστικτα εκείνη που ποιος ξέρει τι έπαιρναν σε καθημερινή βάση και σε τι ποσότητες ήταν λογικό να έχουν παραφρονήσει τελείως.
Αποφάσισα να διαγράψω από τη μνήμη μου οριστικά και το περιστατικό και εκείνη. Άλλωστε δεν είχα καμία ευθύνη. Έκλεισα κινητά ενεργοποίησα τον αυτόματο τηλεφωνητή και αποφάσισα να παραχωρήσω στον εαυτό μου ένα ολιγοήμερο διάλειμμα για να μπορέσει να συνέλθει από όλα αυτά και να ανασυντάξει δυνάμεις.
Πήγα στο εξοχικό μου αποφασισμένος να τα αφήσω όλα πίσω μου. Οι ήσυχες βόλτες στη θάλασσα βοήθησαν το μυαλό και τη ψυχή μου να γαληνέψουν. Θα συνέχιζα τη ζωή μου σαν να μην είχε συμβεί ποτέ τίποτα. Σαν όλα αυτά να μην ήταν τίποτε παραπάνω από ένα κακό όνειρο.
Το βράδυ πήγα στο τοπικό μπαράκι. Καθόμουν ήσυχα στη μπάρα όταν μια όμορφη κοπέλα με πλησίασε. Μετά από ότι είχα τραβήξει δεν ήμουν σίγουρος ότι ήθελα τόσο γρήγορα μία νέα παρουσία στη ζωή μου μα από την άλλη δεν γινόταν να μείνω κολλημένος σε μία φοβία.
Η πιθανότητα του να συναντήσεις στη ζωή σου μια ψυχοπαθή σαν αυτή που συνάντησα εγώ ήταν μία στο εκατομμύριο πόσο μάλλον τώρα να συναντήσω και δεύτερη αμέσως μετά. Αυτή η σκέψη με καθησύχασε και της πρότεινα να τη κεράσω ένα ποτό. Δέχτηκε ευχάριστα. Το ένα ποτό έφερε το δεύτερο το δεύτερο τρίτο και καταλήξαμε να κάνουμε έρωτα στη παραλία ή τουλάχιστον αυτό ξεκίνησα να κάνω γιατί ξαφνικά τα φώτα έσβησαν.
Ξύπνησα στο κρεβάτι του εξοχικού μου αυτή τη φορά με έντονους πόνους σε όλο μου το κορμί και ιδίως στα πιο απόκρυφα σημεία του. Σίγουρα δεν είχα ξυπνήσει ακόμα. Σίγουρα ονειρευόμουν και έβλεπα εφιάλτη. Έκανα να σηκωθώ και έφριξα. Το μέρος ήταν γεμάτο αίματα στο πάτωμα ήταν σχεδιασμένη μία πεντάλφα και γύρω -γύρω σκορπισμένα λογής- λογής αποκρυφιστικά σύμβολα.
Δεν μπορεί κάποιος μου είχε σκαρώσει ένα αρρωστημένο αστείο δε μπορεί να συνέβαιναν σε εμένα όλα αυτά. Φτάνοντας στο σαλόνι το βλέμμα μου πάγωσε στην οθόνη της τηλεόρασης η οποία ήταν ανοιχτή. Πρωταγωνιστής της ταινίας ήμουν εγώ. Όλα συνέβαιναν στη κρεβατοκάμαρα μου όπου αφού με σοδόμισαν όλα τα μέλη της ομάδας ενώ εγώ βρισκόμουν σε μία μισολιπόθυμη μου κάρφωσαν μία ένεση στο μπράτσο. Τότε ξύπνησα απότομα μα δεν ήμουν εγώ.
Ένα αγρίμι ήταν που επειδή περίμεναν προφανώς την αντίδραση του το χαν δέσει σα ζώο για να μη μπορεί να απομακρυνθεί πολύ από το κρεβάτι να μη μπορεί να τους δώσει ότι τους άξιζε. Εκείνοι καθόντουσαν σε απόσταση ασφαλείας και γελούσαν όταν εμφανίστηκε αυτή φέρνοντας στο σωματείο μια κοπελίτσα ακόμα μικρότερη από τη προηγούμενη σχεδόν παιδί ντυμένη στα λευκά.
Την άκουσα να λέει στη μικρή που με κοιτούσε με δέος ενώ στο πρόσωπο της πάλευε ο φόβος η προσμονή και η έκσταση. «Έφτασε η ώρα της μύησης. Θα σμίξεις με το δαίμονα και αν σε κρίνει άξια θα χριστείς ιέρεια.»
Την άκουσα να λέει στη μικρή που με κοιτούσε με δέος ενώ στο πρόσωπο της πάλευε ο φόβος η προσμονή και η έκσταση. «Έφτασε η ώρα της μύησης. Θα σμίξεις με το δαίμονα και αν σε κρίνει άξια θα χριστείς ιέρεια.»
Με τέτοια φούμαρα γέμιζαν τα μυαλά σαλταρισμένων εφήβων που ονειρεύονταν τις υπερδυνάμεις των Χολιγουντιανών ταινιών αλλά εμένα γιατί; Γιατί να με χρησιμοποιήσουν; Γιατί να μην το κάνει κάποιος άλλος που θα το ήθελε; Γιατί εγώ;
Της έβγαλαν το χιτώνα και την έσπρωξαν κοντά μου έπεσα πάνω της σα πεινασμένο ζώο που ήθελε να κομματιάσει το θήραμα του. Η ουσία που μου χαν δώσει αυτή τη φορά ήταν πολύ πιο δυνατή ίσως επειδή ήταν ενέσιμη. Κάποιος μου πέταξε ένα μαστίγιο και άρχισα να τη χτυπάω με μανία. Η μικρή έκλαψε και έκανε να ξεφύγει μα τη ξαναπέταξαν κοντά μου γιατί όπως της είπαν ο δαίμονας δεν είχε ικανοποιηθεί ακόμα.
Άδειασα το στομάχι μου στο πάτωμα με όσα έβλεπα μα το τέλος θα ξεπερνούσε κάθε φαντασία. Κάπου ανάμεσα σε αυτό το ξέφρενο αρρωστημένο όργιο κάποιος μου έδωσε ένα μεγάλο μαχαίρι που έμοιαζε με όργανο ιεροτελεστίας και εγώ άρχισα να το μπήγω με μανία στο κορμί αυτού του άμυαλου κοριτσιού ενώ συνέχιζα να τη παίρνω βίαια με κάθε δυνατό τρόπο. Είχα βιάσει, είχα βιαστεί και στο τέλος είχα αφαιρέσει και μια ζωή με το πιο βάναυσο τρόπο.
Δεν υπήρχε δικαιολογία. Δεν υπήρχε τρόπος να χωρέσουν όλα αυτά στο κεφάλι μου. Δεν υπήρχε τίποτα ανθρώπινο πάνω μου και ας μην είχα κάνει συνειδητά τίποτα από όλα αυτά. Αν δεν ήμουν κτήνος κάπου βαθιά μέσα μου ότι και να μου έδιναν δε θα μπορούσα να κάνω όλες αυτές τις φρικαλεότητες. Πνιγόμουν. Άνοιξα τη πόρτα και άρχισα να τρέχω. Γυμνός όπως τη μέρα που γεννήθηκα.
Η αστυνομία βρήκε το Στέφανο να περιπλανιέται σε γυμνός στο περιφερειακό δρόμο σε έξαλλη κατάσταση. Χρειάστηκαν πολλές ηρεμιστικές ενέσεις για να μπορέσουν να του πάρουν έστω και μερικές ασυνάρτητες λέξεις που θα τους βοηθούσαν να καταλάβουν τι είχε συμβεί.
Από το dvd που βρήκαν στο σπίτι του οδηγήθηκαν στους αληθινούς δράστες της ιστορίας. Ο ένας από αυτούς ήταν σεσημασμένος με αποτέλεσμα ο εντοπισμός του να γίνει άμεσα και να οδηγήσει σε μία σωρεία συλλήψεων.
Η ομάδα των και καλά σατανιστών δεν ήταν παρά μια αρρωστημένη παρέα πορνοδιαστροφικών σαδομαζοχιστικών ατόμων που με το προκάλυμμα της δήθεν λατρείας τους στον Εωσφόρο παρέσυραν αθώες κοπέλες στο να ικανοποιούν τα άρρωστα πάθη τους και ανυποψίαστους ανθρώπους με μεγάλη οικονομική επιφάνεια σα το Στέφανο με σκοπό να τους εκβιάζουν με τα dvd των φρικαλέων πράξεων στις οποίες τους είχαν ωθήσει να προβούν χορηγώντας τους εν αγνοία τους μία επικίνδυνη μίξη πολύ ισχυρών ψυχοτροπικών, διεγερτικών και παραισθησιογόνων.
Οι αληθινοί δράστες αφού γλίτωσαν με μεγάλη δυσκολία το λιντσάρισμα από το εξαγριωμένο πλήθος που είχε συγκεντρωθεί έξω από τα δικαστήρια κατά την ημέρα της δίκης τους φορτώθηκε πλήθος κατηγοριών και ποινών που βεβαίωναν ότι δεν υπήρχε περίπτωση να βγουν ποτέ από τη φυλακή και να θέσουν πάλι σε κίνδυνο το κοινωνικό σύνολο.
Ο Στέφανος εκδικάστηκε με πολλά ελαφρυντικά αφού τόσο τα βίντεο και οι μαρτυρίες όσο και οι τοξικολογικές εξετάσεις απέδειξαν περίτρανα ότι δεν είχε τη παραμικρή συναίσθηση όταν διέπραττε το φόνο της νεαρής κοπέλας. Η ποινή που του επιβλήθηκε ήταν υπερβολικά μικρή χωρίς αυτό να έχει ιδιαίτερη σημασία.
Από τη μέρα της σύλληψης του ο Στέφανος δεν συνήλθε ποτέ. Νοσηλεύεται στο ψυχιατρείο με έντονο κλονισμό και η κατάσταση του σύμφωνα πάντα με τους γιατρούς είναι μη αναστρέψιμη. Ζει κλεισμένος στον εαυτό του χωρίς να μιλά σε κανένα με μόνη του συντροφιά μια τράπουλα με την οποία κάνει μικρά ταχυδακτυλουργικά κόλπα.
Σκηνοθεσία – Φωτογράφηση: Αντώνης Μανδράνης
Ηθοποιοί: Στέλιος Καλαθάς
Φιλολογική επιμέλεια: Μαρία Ζαφείρη
Art Design Ματωμένα Ίχνη: Διονύσης Βεργίνης
Τα Ματωμένα Ίχνη της Τζένης Κοσμίδου προστατεύονται από πνευματικά δικαιώματα τα οποία της ανήκουν. Μπορείτε ελεύθερα να αναδημοσιεύσετε το κείμενο με την προϋπόθεση να υπάρχει ενεργό link της παρούσας δημοσίευσης.
www.synaisthimatikhdialektikh.com
Ο Στέλιος Καλαθάς, μέσα από την πολύχρονη παρουσία του στο θέατρο και στη θεατρική εκπαίδευση, έχει αναπτύξει μια μοναδική βιωματική μέθοδο, τη «ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ», που αναδεικνύει τη δυναμική των συναισθημάτων και την αυτοέκφραση μέσα από κώδικες υποκριτικής.
Ο Πολυχώρος Τέχνης και Έκφρασης +αίσθημα δημιουργήθηκε με σκοπό να στεγάσει όλες τις μορφές τέχνης, έκφρασης και δημιουργίας. Διακρίνεται από την υψηλή του αισθητική και την λειτουργικότητά του.
